Από την στιγμή που ανακαλύφθηκε το πρώτο διαμάντι να λαμπυρίζει στον πάτο ενός ποταμού ή βρέθηκε το πρώτο μαργαριτάρι μέσα σε... ένα στρείδι που προοριζόταν για φαγητό, τα πολύτιμα πετράδια έγιναν το νούμερο ένα αντικείμενο του πόθου πολλών αντρών (και γυναικών), ενώ ταυτόχρονα πλάστηκε ένας μύθος γύρω από αυτά... Οι Ρωμαίοι πίστευαν πως τα διαμάντια εξουδετερώνουν το δηλητήριο, ενώ αντίθετα οι Εγγλέζοι του Μεσαίωνα θεωρούσαν πως είναι δηλητηριώδη. Ο αμέθυστος θεωρούνταν ότι αποτρέπει τη μέθη, ενώ τα μαργαριτάρια ότι προκαλούν δάκρυα στον ερωτικό σύντροφο κάποιου. Η ιστορία είναι γεμάτη από πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες που εξάπτουν την περιέργεια γύρω από τα περίφημα πετράδια. Καμία όμως δεν είναι πιο θρυλική και σε κάποιες περιπτώσεις πιο… καταραμένη από τις ακόλουθες πέντε ιστορίες. Το Διαμάντι Χόουπ Οι φήμες θέλουν το διαμάντι Χόουπ να έχει κλαπεί από το μάτι ενός ειδώλου θεάς του ινδουισμού τον 17ο αιώνα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνιο μπλε διαμάντι 44.52 καρατίων, το οποίο πέρασε στην κατοχή του Λουδοβίκου του 14ου το 1668. Ο Λουδοβίκος έκοψε το διαμάντι σε 67 καράτια και διακόσμησε με αυτό το γαλλικό στέμμα. Το διαμάντι χάθηκε για περίπου 20 χρόνια, μετά την κλοπή του κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Επανεμφανίστηκε ξανακομμένο στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων, ενώ τελικά κατέληξε να πουληθεί στον Βρετανό τραπεζίτη Χένρι Χόουπ. Το διαμάντι πήρε το όνομά του από τον κάτοχό του και κληρονομήθηκε από πολλές γενιές της οικογενείας Χόουπ, μέχρι που τα χρέη από τον τζόγο τους ανάγκασαν να το πουλήσουν το 1901. Ο Γάλλος χρυσοχόος Καρτιέ αγόρασε το διαμάντι και το πούλησε με τη σειρά του στην Αμερικανίδα πολυεκατομμυριούχο Έβελιν Γουόλς Μακλίν το 1911. Η Έβελιν πίστευε πως το διαμάντι της φέρνει τύχη και το φορούσε μέχρι και το θάνατό της. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια, ο ένας της γιός σκοτώθηκε σε τροχαίο, ο άντρας της τρελάθηκε και εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική, ενώ η νεότερη κόρη της αυτοκτόνησε. Άραγε, τι θεωρούσε ως κακή τύχη η Έβελιν; Όταν η ίδια πέθανε, το διαμάντι πωλήθηκε, προκειμένου να πληρωθούν τα χρέη της. Ο Χάρι Γουίνστον είναι αυτός που το αγόρασε το 1949 και το παρουσίαζε σε εκθέσεις παγκοσμίως για σχεδόν μία δεκαετία. Στη συνέχεια, το 1958 ο Γούινστον δώρισε το πετράδι στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν της Ουάσινγκτον, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα, χωρίς όμως να έχει φέρει την καταστροφή στο έθνος… εκτός και αν υπολογίσει κανείς τη σημερινή κυβέρνηση των Η.Π.Α. Το διαμάντι Koh-i-Noor Ο θρύλος λέει πως το Koh-i-Noor («Το βουνό του φωτός») εκλάπη από τον θεό Κρίσνα, ενώ αυτός κοιμόταν. Εμφανίζεται στα χρόνια της δυναστείας των Mughal, το 1304, ως μέρος του κατακτηθέντος θησαυρού και παρέμεινε στην κατοχή των Mughal αυτοκρατόρων μέχρι το 1739, όταν το Δελχί λεηλατήθηκε από τους Πέρσες. Ο Mughal αυτοκράτορας προσπάθησε να το κρύψει, βάζοντάς το μέσα στο τουρμπάνι του, αλλά ένα μέλος του χαρεμιού του το μαρτύρησε στον Πέρση Nadir Shah, ο οποίος κατέληξε να πάρει τελικά και το τουρμπάνι και το διαμάντι. Όταν ο Nadir έλυσε το τουρμπάνι, αναφώνησε «Koh-i-Noor», και έτσι προέκυψε το όνομα του διαμαντιού. Η ιστορία δεν αναφέρει τι απέγινε το τουρμπάνι και ο «μαρτυριάρης» του χαρεμιού. Το Koh-i-Noor παρέμεινε στους Πέρσες βασιλιάδες, παρά τις πολυάριθμες αιματοβαμμένες προσπάθειες να το κλέψουν. Το 1849, το διαμάντι πέρασε στην κατοχή της βρετανικής Εταιρείας της Ανατολικής Ινδίας ως μερική αποζημίωση από την Punjab μετά τους πολέμους μεταξύ Σιχ και Βρετανών. Όταν το πετράδι έφτασε στη Βασίλισσα Βικτώρια, υπήρχε η φήμη ότι φέρνει κακή τύχη στους άντρες ιδιοκτήτες του αλλά ευτυχώς για εκείνη, δεν συνέβαινε το ίδιο και για τις γυναίκες. Η Βασίλισσα Βικτώρια το έκοψε από 186 καράτια σε 109 καράτια και το έβαλε στην τιάρα της. Μέχρι το 1911, το πετράδι τοποθετούνταν στα στέμματα των Βασιλισσών διαδόχων, αποφεύγοντας έτσι την κακή τύχη.
Οι διενέξεις συνεχίζουν όμως να ακολουθούν το διαμάντι. Το Πακιστάν, η Ινδία, το Ιράν και οι Ταλιμπάν, όλοι ζητούν την επιστροφή του διαμαντιού αλλά η Βρετανία αρνείται ευγενικά να το επιστρέψει. Το Koh-i-Noor εκτίθεται στον Πύργο του Λονδίνου μαζί με τα υπόλοιπα βασιλικά κοσμήματα, περιμένοντας την μεγάλη μέρα της… Καμίλλα. Το ρουμπίνι του Μαύρου Πρίγκιπα Το ρουμπίνι του Μαύρου Πρίγκιπα είναι ένας ανώμαλα κομμένος σπινέλιος 170 καρατίων (ένα σκληρό κρυσταλλικό ορυκτό, το χρώμα του οποίου ποικίλει από άχρωμο τελείως σε κόκκινο ρουμπινί και μαύρο, και χρησιμοποιείται σε κοσμήματα). Το ρουμπίνι πρωτοεμφανίστηκε το 1367 όταν ο Βασιλιάς Πέδρο, ο επονομαζόμενος και « σκληρός της Καστίλλης» δολοφόνησε τους ιδιοκτήτες του. Ο Εδουάρδος, ο Πρίγκιπας της Ουαλίας (γνωστός και ως ο Μαύρος Πρίγκιπας, εξαιτίας της μαύρης πανοπλίας του)έσωσε τον Πέδρο από τους εχθρούς του και πήρε το ρουμπίνι ως αμοιβή. Ο Μαύρος Πρίγκιπας μετέφερε το ρουμπίνι στην Αγγλία, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Το πετράδι διακόσμησε τη περικεφαλαία του Ερρίκου του 5ου στη μάχη του Agincourt (είναι απίστευτο το τι φορούσαν τότε στις μάχες). Το ρουμπίνι επέζησε της διάλυσης και πώλησης των βασιλικών κοσμημάτων από τον Όλιβερ Κρόμουελ, μετά την εκτέλεση του Καρόλου του 1ου. Ο κακόφημος Συνταγματάρχης Τζέιμς Μπλαντ προσπάθησε να κλέψει τα βασιλικά κοσμήματα το 1671 από τον Πύργο του Λονδίνου χωρίς όμως να τα καταφέρει. Συνελήφθη αλλά κατάφερε να γλιτώσει την εκτέλεση. Φαίνεται πως ο Κάρολος ο 2ος είχε αρκετό χιούμορ και παραχώρησε στον Μπλαντ ένα μέρος γης στην Ιρλανδία, βάζοντας έτσι ανάμεσα στον Μπλαντ και το ρουμπίνι την Ιρλανδική θάλασσα. Το ρουμπίνι του Μαύρου Πρίγκιπα κοσμεί σήμερα στο Βρετανικό Βασιλικό Στέμμα, το οποίο φοριέται από τον μονάρχη στην στέψη και την έναρξη του Κοινοβουλίου κάθε χρόνο. Εκτίθεται στον Πύργο του Λονδίνου, αλλά σαφώς με καλύτερη ασφάλεια από εκείνη του 1671. Το πορφυρό ζαφείρι του Δελχί Η ιστορία του πορφυρού ζαφειριού του Δελχί ήταν στην πραγματικότητα άγνωστη μέχρι λίγο πριν την επανέναρξη της έκθεσης ορυκτών στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου το 2007. Το ζαφείρι, που δωρίστηκε στο μουσείο μετά τον θάνατο του συγγραφέα και λόγιου Edward Heron-Allen το 1943, είναι στην ουσία αμέθυστος, και βρίσκεται τοποθετημένο σε ένα μάλλον κακόγουστο ασημένιο κόσμημα με δύο σκαλισμένους σκαραβαίους από αμέθυστο, τοποθετημένους στην μία πλευρά και μία θαμπή ασημένια αλυσίδα από την άλλη. Το πετράδι πιστεύεται ότι προέρχεται από τη λεηλασία του Ναού του Ίντρα (του Ινδού θεού του πολέμου και του καιρού) κατά τη διάρκεια της αιματοβαμμένης ανταρσίας των Ινδών το 1857, ενώ ήρθε στην Αγγλία με τον συνταγματάρχη W. Ferris. Η οικογένεια Ferris επλήγη από οικονομικές καταστροφές και σοβαρότατα προβλήματα υγείας, ενώ ένας φίλος της οικογενείας αυτοκτόνησε όσο η οικογένεια είχε στην κατοχή της το ζαφείρι. Ο Heron-Allen απέκτησε το πετράδι το 1890, αλλά τελικά άρχισε να πιστεύει πως ήταν τρισκατάρατο, δεδομένης της κακής τύχης που συνόδευσε παντού και πάντα το ζαφείρι. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο Heron-Allen σφράγισε το πετράδι μέσα σε ένα κουτί, μαζί με ένα γράμμα που αφηγούνταν όλη την ιστορία του ζαφειριού και την υπόδειξη ότι πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα. Το κουτί στάλθηκε στους δικηγόρους του με την εντολή να δωριστεί στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας μετά το θάνατό του. Το 2004, το ζαφείρι δανείστηκε στο μουσείο του Συλλόγου Heron-Allen για το πρώτο τους συμπόσιο, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, το πετράδι συνοδευόταν από μία τεράστια καταιγίδα – λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι το πετράδι εκλάπη από τον θεό του καιρού! Σήμερα, το ζαφείρι εκτίθεται σε ειδικό θησαυροφυλάκιο στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, ενώ δεν έχουν αναφερθεί εσωτερικές καταιγίδες. Το μαργαριτάρι La Peregrina Το μαργαριτάρι La Peregrina («Ο προσκυνητής») ανακαλύφθηκε τον 16ο αιώνα. Πρόκειται για ένα τεράστιο μαργαριτάρι, βάρους 13,21 γραμμαρίων, σε φυσικό σχήμα αχλαδιού. Η πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία γίνεται όταν το Φίλιππος ο 2ος της Ισπανίας το έδωσε στην Μαρία Τυνδώρ, τη Βασίλισσα της Αγγλίας, στον γάμο τους το 1554. Η Μαρία ερωτεύτηκε αμέσως τον Φίλιππο, αλλά εκείνος απογοητεύτηκε πλήρως από την εμφάνισή της και την κακοσμία της, με αποτέλεσμα να αναχωρήσει αμέσως για ένα ταξίδι διαρκείας στην Ισπανία. Η Μαρία πέθανε το 1558 και ο Φίλιππος ξαναπαντρεύτηκε άλλες δύο φορές, με γυναίκες που προορίζονταν για τον ψυχικά και σωματικά ανάπηρο διάδοχό του, Κάρολο. Το μαργαριτάρι παρέμεινε στην οικογένεια μέχρι την κατάρρευση της ισπανικής δυναστείας των Χάμπσμπουργκ το 1700, που έπεσε θύμα της μη αναπαραγωγής των βασιλικών γενεών. Το 1969, το La Peregrina αγοράστηκε από τον Ρίτσαρντ Μπάρτον για την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Ο δεύτερος γάμος τους έλαβε τέλος το 1976, αλλά η Τέιλορ έχει ακόμα το μαργαριτάρι, που κοσμεί ένα υπέροχο περιδέραιο από μαργαριτάρια και ρουμπίνια. Το μαργαριτάρι δεν θεωρείται ιδιαίτερα καταραμένο, αν και είναι πολλές εκείνες που δεν θα το ήθελαν για γαμήλιο δώρο. Μπορεί όμως ένα πετράδι να είναι πραγματικά καταραμένο; Πιθανότατα όχι. Οι άνθρωποι είμαστε άπληστα όντα. Εάν, λοιπόν, αναλογιστεί κανείς ότι τρωγόμαστε μεταξύ μας για μερικούς ημιπολύτιμους λίθους της γιαγιάς, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσο αίμα χύθηκε και πόση βία ξέσπασε εξαιτίας της επιθυμίας του ανθρώπου να κάνει δικό του κάτι τόσο σπάνιο όσο ένα τεράστιο διαμάντι.
Via
Οι διενέξεις συνεχίζουν όμως να ακολουθούν το διαμάντι. Το Πακιστάν, η Ινδία, το Ιράν και οι Ταλιμπάν, όλοι ζητούν την επιστροφή του διαμαντιού αλλά η Βρετανία αρνείται ευγενικά να το επιστρέψει. Το Koh-i-Noor εκτίθεται στον Πύργο του Λονδίνου μαζί με τα υπόλοιπα βασιλικά κοσμήματα, περιμένοντας την μεγάλη μέρα της… Καμίλλα. Το ρουμπίνι του Μαύρου Πρίγκιπα Το ρουμπίνι του Μαύρου Πρίγκιπα είναι ένας ανώμαλα κομμένος σπινέλιος 170 καρατίων (ένα σκληρό κρυσταλλικό ορυκτό, το χρώμα του οποίου ποικίλει από άχρωμο τελείως σε κόκκινο ρουμπινί και μαύρο, και χρησιμοποιείται σε κοσμήματα). Το ρουμπίνι πρωτοεμφανίστηκε το 1367 όταν ο Βασιλιάς Πέδρο, ο επονομαζόμενος και « σκληρός της Καστίλλης» δολοφόνησε τους ιδιοκτήτες του. Ο Εδουάρδος, ο Πρίγκιπας της Ουαλίας (γνωστός και ως ο Μαύρος Πρίγκιπας, εξαιτίας της μαύρης πανοπλίας του)έσωσε τον Πέδρο από τους εχθρούς του και πήρε το ρουμπίνι ως αμοιβή. Ο Μαύρος Πρίγκιπας μετέφερε το ρουμπίνι στην Αγγλία, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Το πετράδι διακόσμησε τη περικεφαλαία του Ερρίκου του 5ου στη μάχη του Agincourt (είναι απίστευτο το τι φορούσαν τότε στις μάχες). Το ρουμπίνι επέζησε της διάλυσης και πώλησης των βασιλικών κοσμημάτων από τον Όλιβερ Κρόμουελ, μετά την εκτέλεση του Καρόλου του 1ου. Ο κακόφημος Συνταγματάρχης Τζέιμς Μπλαντ προσπάθησε να κλέψει τα βασιλικά κοσμήματα το 1671 από τον Πύργο του Λονδίνου χωρίς όμως να τα καταφέρει. Συνελήφθη αλλά κατάφερε να γλιτώσει την εκτέλεση. Φαίνεται πως ο Κάρολος ο 2ος είχε αρκετό χιούμορ και παραχώρησε στον Μπλαντ ένα μέρος γης στην Ιρλανδία, βάζοντας έτσι ανάμεσα στον Μπλαντ και το ρουμπίνι την Ιρλανδική θάλασσα. Το ρουμπίνι του Μαύρου Πρίγκιπα κοσμεί σήμερα στο Βρετανικό Βασιλικό Στέμμα, το οποίο φοριέται από τον μονάρχη στην στέψη και την έναρξη του Κοινοβουλίου κάθε χρόνο. Εκτίθεται στον Πύργο του Λονδίνου, αλλά σαφώς με καλύτερη ασφάλεια από εκείνη του 1671. Το πορφυρό ζαφείρι του Δελχί Η ιστορία του πορφυρού ζαφειριού του Δελχί ήταν στην πραγματικότητα άγνωστη μέχρι λίγο πριν την επανέναρξη της έκθεσης ορυκτών στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου το 2007. Το ζαφείρι, που δωρίστηκε στο μουσείο μετά τον θάνατο του συγγραφέα και λόγιου Edward Heron-Allen το 1943, είναι στην ουσία αμέθυστος, και βρίσκεται τοποθετημένο σε ένα μάλλον κακόγουστο ασημένιο κόσμημα με δύο σκαλισμένους σκαραβαίους από αμέθυστο, τοποθετημένους στην μία πλευρά και μία θαμπή ασημένια αλυσίδα από την άλλη. Το πετράδι πιστεύεται ότι προέρχεται από τη λεηλασία του Ναού του Ίντρα (του Ινδού θεού του πολέμου και του καιρού) κατά τη διάρκεια της αιματοβαμμένης ανταρσίας των Ινδών το 1857, ενώ ήρθε στην Αγγλία με τον συνταγματάρχη W. Ferris. Η οικογένεια Ferris επλήγη από οικονομικές καταστροφές και σοβαρότατα προβλήματα υγείας, ενώ ένας φίλος της οικογενείας αυτοκτόνησε όσο η οικογένεια είχε στην κατοχή της το ζαφείρι. Ο Heron-Allen απέκτησε το πετράδι το 1890, αλλά τελικά άρχισε να πιστεύει πως ήταν τρισκατάρατο, δεδομένης της κακής τύχης που συνόδευσε παντού και πάντα το ζαφείρι. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο Heron-Allen σφράγισε το πετράδι μέσα σε ένα κουτί, μαζί με ένα γράμμα που αφηγούνταν όλη την ιστορία του ζαφειριού και την υπόδειξη ότι πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα. Το κουτί στάλθηκε στους δικηγόρους του με την εντολή να δωριστεί στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας μετά το θάνατό του. Το 2004, το ζαφείρι δανείστηκε στο μουσείο του Συλλόγου Heron-Allen για το πρώτο τους συμπόσιο, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, το πετράδι συνοδευόταν από μία τεράστια καταιγίδα – λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι το πετράδι εκλάπη από τον θεό του καιρού! Σήμερα, το ζαφείρι εκτίθεται σε ειδικό θησαυροφυλάκιο στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, ενώ δεν έχουν αναφερθεί εσωτερικές καταιγίδες. Το μαργαριτάρι La Peregrina Το μαργαριτάρι La Peregrina («Ο προσκυνητής») ανακαλύφθηκε τον 16ο αιώνα. Πρόκειται για ένα τεράστιο μαργαριτάρι, βάρους 13,21 γραμμαρίων, σε φυσικό σχήμα αχλαδιού. Η πρώτη του εμφάνιση στην ιστορία γίνεται όταν το Φίλιππος ο 2ος της Ισπανίας το έδωσε στην Μαρία Τυνδώρ, τη Βασίλισσα της Αγγλίας, στον γάμο τους το 1554. Η Μαρία ερωτεύτηκε αμέσως τον Φίλιππο, αλλά εκείνος απογοητεύτηκε πλήρως από την εμφάνισή της και την κακοσμία της, με αποτέλεσμα να αναχωρήσει αμέσως για ένα ταξίδι διαρκείας στην Ισπανία. Η Μαρία πέθανε το 1558 και ο Φίλιππος ξαναπαντρεύτηκε άλλες δύο φορές, με γυναίκες που προορίζονταν για τον ψυχικά και σωματικά ανάπηρο διάδοχό του, Κάρολο. Το μαργαριτάρι παρέμεινε στην οικογένεια μέχρι την κατάρρευση της ισπανικής δυναστείας των Χάμπσμπουργκ το 1700, που έπεσε θύμα της μη αναπαραγωγής των βασιλικών γενεών. Το 1969, το La Peregrina αγοράστηκε από τον Ρίτσαρντ Μπάρτον για την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Ο δεύτερος γάμος τους έλαβε τέλος το 1976, αλλά η Τέιλορ έχει ακόμα το μαργαριτάρι, που κοσμεί ένα υπέροχο περιδέραιο από μαργαριτάρια και ρουμπίνια. Το μαργαριτάρι δεν θεωρείται ιδιαίτερα καταραμένο, αν και είναι πολλές εκείνες που δεν θα το ήθελαν για γαμήλιο δώρο. Μπορεί όμως ένα πετράδι να είναι πραγματικά καταραμένο; Πιθανότατα όχι. Οι άνθρωποι είμαστε άπληστα όντα. Εάν, λοιπόν, αναλογιστεί κανείς ότι τρωγόμαστε μεταξύ μας για μερικούς ημιπολύτιμους λίθους της γιαγιάς, δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσο αίμα χύθηκε και πόση βία ξέσπασε εξαιτίας της επιθυμίας του ανθρώπου να κάνει δικό του κάτι τόσο σπάνιο όσο ένα τεράστιο διαμάντι.
Via
from SALE de SPORT http://ift.tt/1gRimQM
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου